سوگ نامه
بسم الله الرّحمن الرّحیم
بی تاب تر از همیشه به دنبال داشته هایم می گردم . امنیت، ایمان، حجاب، دین، اعتقاد، ...
نمی دانم. خودم هم نمیدانم چه شده ام! شاید بی تابی ام برای گم شدنم باشد.
شاید حذف شده ام یا حذفم کرده اند. نمی دانم...
فقط میدانم که روزی در شهرم صدای مأذنه ها بلند تز از صدای موسیقی ماشین ها بود.
میدانم روزی شهادت هنر مردانمان بود و امروز موسیقی و سینمای مبتذل ...
راست می گویند! جامعه که دینی نباشد همه آزاد می شوند و هر کس حرف خود را
بدون نقاب میزند بی آنکه از کسی بترسد یا حیایی کند! ما چه کار داریم که
"إن أکرمکم عند الله أتقیکم"! این حرف ها مال قدیم ها بوده که از تمدن و پیشرفت چیزی
جز به خدا رسیدن و خدا دان شدن نمی دانستند! امروز تقوی و ترس معنایی ندارد! همه باید
جسورانه خودمان باشیم و خودمان! نیست خیلی بلدیم با خودمان چه کنیم!
راستی ما چقدر پیشرفت!! کرده ایم. چقدر متمدن شده ایم! این تمدن است که
خود را از کرامت بالای انسانی به حضیض حیوانیت پایین کشیده ایم! اصلاً ما چکار داریم
که " إنه لیس لأنفسکم ثمن إلا الجنه فلا تبیعوها إلا بها" این حرف ها دیگر کهنه شده است!
ثمن جان های ما آوازه خوانی و رقص زن و مرد در خیابانهاست! اصلاً ما چکار داریم خدا چه میگوید!
ما آنقدر توانمندیم که برای همه خواسته هایمان خودمان میتوانیم کاری کنیم! آن خدا هم فقط برای
آن دنیا به کارمان میأید که آنهم " چو فردا شود فکر فردا کنیم!
اصلاً ما چکار داریم چکاره ایم!
گوساله آمده ایم و گاو میرویم ...
