بسم الله الرّحمن الرّحیم
چشمامو بستم و همه ی کارو به انگشتامو احساسم سپردم تا یه نامه برای دلم بنویسم.
یه نفس عمیق... یه نمه اشک که قبل از هر کلامی پیش قدمی میکنه و روی چشمامو میگیره تا یادم بمونه از
چی میخوام بگمو از چی میخوام بنویسم.
نمیدونم چه جوریه که ما آدما اینقدر از تنهایی میترسیم. میترسیم یه روزی بیاد که هیچکس کنارمون نباشه...
میترسیم یه وقتی یه جایی زمین بخوریمو هیچ پشت و پناهی نباشه که خم بشه و دست پر مهرشو بذاره رو شونمونو با اون دستشم دست دیگه ما رو بگیره و بگه یا علی!
خودمو میگم! همه ذهن و فکرم دنبال اینه که فلانی کنارم باشه تا تنها نمونم ... فلانی درکم کنه تا تنها نباشم...
فلانی... فلانی... فلانی...
گاهی انقدر حماقت میکنم و انقدر تو حماقتم پیش میرم که خودمم از خودم بدم میاد! آخه یه انسان چقدر میتونه نمک نشناس باشه!
چند بار همین من!! که میگم تنهام! تزمین خوردمو یکی که هیچوقت حسابشو نمیکردم! بود که دستمو بگیره و بگه
یا علی!
چه جاهایی دیگران رو صدا زدم و وقتی صدایی از کسی بلند نشد، به بلندی مهرش فریاد زد که « من هستم!»
و من کور و کر نفهمیدم که اون کیه که هست و هر وقت که هیچکس نیست به گرمی به روم لبخند میزنه و آغوششو
به روم باز میکنه ... و من فقط چشمامو باز می کنم و میبینم که چقدر وقته رو سینش خوابم برده و آروم آرومم...
خدایا! نمیدونم با چه زبونی ازت تشکر کنم بابت نعمت تنها شدنم. شاید تنهاییم بزرگترین یا دست کم یکی از
بزرگترین نعمت هایی باشه که بهم دادی.
تو لحظه های تنهاییم من قویتر از همیشه ام، شادتر از همیشه، امیدوارتر از همیشه...
خدایا اصلاً حیف روح من که با غیر تو آروم بگیره.
حیف من که به غیر تو امیدوار باشم و حیف و صد حیف اگر حتی یک شب! تو رو از خودم برونم...
خدایا امشب... بابت همه تنهائیام شکرت میکنم.
الحمد لله رب العالمین
